Vandaag wil ik even een serieus onderwerp aankaarten met jullie, mijn lezers. Ik weet dat de meeste van mijn lezers uit Nederland zijn, maar ik denk dat ook jullie zich kunnen herkennen in dit verhaal.
Jullie kennen wel iemand met een depressie en/ of burn-out. Ik was één van die mensen… Het was een moeilijke periode, maar ik ben er toch uit geraakt. In deze blogpost geef ik mezelf bloot en praat ik over één van de zwaarste periodes uit mijn leven.
Oké hier gaan we dan…
Afgestudeerd, wat nu?
Wanneer je afgestudeerd bent, wordt er van je verwacht dat je ofwel werk zoekt, ofwel verder studeert. Ik hoorde bij de categorie ‘ik zoek werk’. Na het ontvangst van mijn diploma Hotel TSO ging ik op mezelf wonen, ik was klaar om mijn leventje te starten. Ik zocht een job en ging aan de slag in de horeca. Eigenlijk was ik het horeca-wereldje al enige tijd moe. Het interesseerde me niet, het was saai en ik haalde er geen voldoening uit. Na mijn ontslag ging ik op zoek naar mezelf en probeerde ik verschillende jobs uit: verkoopster, Call Agent, administratief bediende… Overal liep het verkeerd omdat ik er me niet thuis voelde/ hoorde.
Na lang zoeken kwam ik in april 2013 terecht in een bedrijf als receptioniste.
Het leven leek rooskleuriger te worden …
Het leek de ideale job en ik voelde me er goed. Ik werkte samen met twee andere dames, samen vormden we een team. In mijn proefperiode leerde ik allerlei nieuwe dingen bij, ik vond deze job super interessant en uitdagend, en haalde er voldoening uit. Na 6 maand kreeg ik mijn vast contract, ik was zo blij! Mijn chef was lief en mijn collega’s waren fijne mensen. Ik voelde me hier thuis en ging met plezier werken.
… maar dan brak de hel los.
Na ongeveer een jaar kwam de dagelijkse sleur piepen. Mijn job daagde me niet meer uit, ik zat regelmatig met mijn vingers te draaien of een spelletje te spelen (Candy Crush verslaving, check ✔️). De sfeer leek ook te veranderen, en ook mijn chef veranderde van vriendelijke naar een stuk venijn (excuseer voor mijn taalgebruik). Ze was nooit tevreden en deed er alles aan om mij en mijn collega’s te kwellen.
Ik voelde me slechter en slechter en kampte met maag- en darmklachten. Deze klachten waren eerst maandelijkse klachten, nadien veranderde ze in dagelijkse klachten. De stress eiste zijn tol op mijn mentaal en fysiek vermogen. Ontslag nemen zat er niet in, ik moést ervaring opdoen en moést geld binnenkrijgen. Ik zette deze druk op mezelf en nam dit als motivatie om me naar het werk te slepen.
In 2015 zei mijn chef dat het bedrijf me wou ontslagen. MAAR…! Zij ging me niet ontslagen, ik moest dat zelf doen. (What?! ?) Zoals je weet kan je niet zomaar je ontslag nemen, want dan verlies je al je rechten. Ik kreeg de keuze: of ik bleef, of ik nam ontslag. Ik stond met mijn rug tegen de muur gedrukt en kon geen kant uit. Mijn chef begon met een vuil spelletje te spelen en ontweek me zodat ik nog langer in de waan bleef. Ze had geen interesse in mijn besluit, ze wist goed genoeg dat ik geen keuze had. Dus ja, ik bleef er werken, tegen mijn zin. Ik dacht regelmatig bij mezelf “Waarom ontslaan ze me niet? Ik wil hier weg!”.
Na mijn vakantie kwam ik terug op het werk en vanaf dag 1 wou ik er weg. Ik werd droeviger met de dag, voelde mijn energie zo weglopen uit mijn lichaam en kwam uitgeput thuis. Mijn vriend heeft uren besteed aan mij te troosten.
Daar komt het depressie-mannetje!
Ik voelde dat ik op was, ik kon niet meer. Zelfs sporten of yoga beoefenen kostte teveel moeite. Slapen ging moeilijk en ik piekerde constant. Ik zag er ongelukkig uit en raakte de zin van het leven kwijt. Daarnaast werden mijn maag- en darmklachten erger en erger, ik moest verschillende testen doen. Conclusie: mijn maagwand was ontstoken en ik heb PDS (Prikkelbaar Darm Syndroom). Ik moest stress vermijden, hoe hilarisch!
In augustus werd ik ’s morgens wakker en ik voelde me raar. Een gevoel dat moeilijk te beschrijven valt. Ik ging in de zetel zitten en de tranen stroomden uit mijn ogen. Mijn lichaam weigerde van zich te bewegen en mijn emoties waren onhandelbaar. Ik voelde me gekwetst, boos en triestig. Ik ging naar de dokter en legde mijn verhaal uit. Die zei me dat ik in een burn-out en depressie zat, en niet meer mocht terug gaan naar dat bedrijf. Ik bleef me in ziekte zetten, maar het bedrijf weigerde me te ontslagen. Zo haalde ik het syndicaat erbij en na meer dan 6 maand werd ik eindelijk ontslagen. Ik voelde me vrij!
Het begin van het ergste..
Ik moest nu mijn depressie overwinnen, dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan. Uiteindelijk geraakte ik er langzaam uit en besloot ik om voor mijn dromen te gaan: Yoga- en POP Pilates Instructor.
Nu nog een job vinden… Ik dacht dat het zo gemakkelijk ging zijn. Ik begon terug met solliciteren, maar kreeg steeds dezelfde reactie: “te weinig ervaring“. Wanneer ik dan op sollicitatie kon gaan, bleek dat er ofwel nog 70 andere kandidaten waren, of dat de vacature niet overeen kwam met de realiteit, of dat ik wederom niet genoeg ervaring heb.
Ik geef wel toe dat ik kritischer zoek, ik wil een uitdagende job in mijn regio. De meeste jobomschrijvingen staan me helemaal niet aan, maar soms probeer ik toch. Tot op heden heb ik nog steeds geen vaste job en dat is enorm demotiverend!
VDAB
Dan is er nog de VDAB, deze horen je te helpen bij de zoektocht naar werk. In 2016 stuurde ik hun een berichtje met de vraag of ze me konden uitnodigen voor een gesprek, ik wist niet meer welke kant ik uit moest en wou hun hulp inschakelen. Daar heb ik nooit antwoord op gekregen. Eind 2016 heb ik me kwaad gemaakt door de manier waarop ze met werklozen omgaan. Ik werd uitgenodigd bij een verantwoordelijke, deze beloofde me te helpen… Maar kijk, ik zit nog steeds in dezelfde situatie en hulp heb ik niet gekregen.
Ik ben helemaal niet de enigste, er zijn anderen in mijn omgeving die hetzelfde meemaken. De VDAB doet helemaal niks voor werklozen! Ze nodigen je steeds opnieuw uit voor een infosessie, deze heb ik in het verleden meermaals gevolgd. Je wordt er niet wijzer van én vindt er ook geen werk mee. Nadien wordt je uitgenodigd om samen met de VDAB naar werk te zoeken. Zo noemen zij het toch, maar ik ervaar het meer als: samen naar een scherm kijken om je dossier keer op keer opnieuw in te vullen en werk zoeken via hun database – dit kan je allemaal perfect van thuis uit doen. Wanneer je naar daar gaat, kom je sowieso niet buiten met werk of met een optie voor vacatures.
De VDAB wilt dat je je aanbiedt voor vacatures waarin je helemaal geen ervaring of skills hebt, dat snap ik echt niet hoor! De VDAB beweert mensen aan het werk te helpen, maar ik heb net het gevoel dat ze niks, nada, noppes doen voor de werklozen. Ik noem het tijdverspilling. En als je niet naar hun pijpen danst, schrappen ze gewoon je uitkering.
Ik ben echt niet te spreken over de manier er wordt omgegaan met werklozen. Zowel interims als de VDAB naaien je op verschillende manieren. En de bedrijven zelf? Die geven je gewoon geen kans. Ze zijn snel geneigd om te zeggen “geen ervaring” i.p.v. iemand de kans te geven.
Hoe kan je in godsnaam ervaring opdoen als je de kans niet krijgt?!
Gedemotiveerd
Ja hoor, ik ben écht super gedemotiveerd om een job te vinden. Ik heb echt geen zin om opnieuw een nummertje te zijn, of om als hond behandeld te worden. Dat heb ik genoeg meegemaakt en kijk wat het me gebracht heeft…
Sommige dagen kan ik echt huilen, ik voel me zo een nietsnut en ik draai niet mee in de maatschappij. Wat ben ik dan waard?
Natuurlijk heb ik passies en haal ik voldoening uit mijn yoga- en pilates lessen, maar dat is geen full-time job. Ik weet dat ik een teleurstelling ben in de ogen van mijn ouders, ze zouden me liever aan het werk zien. Mijn vrienden hebben wel begrip, maar soms denk ik dat ze ook bepaalde gedachten over me hebben.
Ik zou zo graag mijn leven veranderen, maar ik wil ook niet over me laten lopen. Dat is in het verleden al genoeg gebeurd, niet alleen op het gebied van werk. En ik ben helemaal geen schaap dat meeloopt met de kudde, ik ben dat ene zwarte schaap dat er niet bij hoort.
